korte animatiefilm
Tijdens de quarantaineperiode hebben we even een soort verplichte pauze gekregen van alles waar we op dat moment mee bezig waren; we zouden in april Peer Gynt weer gaan spelen/animeren samen met het Rotterdams Philharmonisch orkest en het Residentie orkest, er stonden testopnames gepland voor onze eigen kortfilm en er vielen ook een aantal geplande opdrachten weg. Na de paniek, kwam er gek genoeg ook rust. Rust van iedere avond iets te doen, rust van teveel opdrachten tegelijk aannemen, rust van afspreken, sporten en naar de film. Ik heb veel gelezen, we speelden spelletjes, we maakten iedere dag wandelingen en ik schreef kaartjes en (video)belde met vrienden, waar ik normaal gesproken meestal alleen mee appte.
Waar tekenen en animeren normaal gesproken altijd zó voelt als werk, dat ik er in mijn vrije tijd nauwelijks meer zin in heb, begon het nu na een paar weken te kriebelen. Ik kreeg ideeën voor een filmpje, tekende kaartjes, had zin om dingen te maken! Ik schrok ervan hoe lang geleden dat was, dat ik die drang had, zonder dat er een deadline tegenover stond. Ik begon te filmen uit ons raam, tekende er een mannetje overheen dat op een dak zat. Wat zou hij daar doen? De schaduwen op ons bed deden me denken aan kabbelend water; wat nu als daar een octopus voorbij kwam zwemmen? De mijmeringen en tekeningen werden een mini-animatie, met muziek van Tim Coenen, die we instuurden voor de Quarantaine film stories wedstrijd van Cinesud. En het leuke was nog, dat het gewaardeerd werd; we waren een van de vier winnaars!
